bái hè yín liú zhōng shān jué hǎi
白鹤吟留钟山觉海
bái hè shēng kě lián, hóng hè shēng kě wù.
白鹤声可怜,红鹤声可恶。
bái hè zhāo bù lái, hóng hè huī bù qù.
白鹤招不来,红鹤挥不去。
cháng sōng shòu huì sǐ, nǎi yǐ hóng hè gù.
长松受秽死,乃以红鹤故。
běi shān dào rén yuē: wú hé wéi ér xǐ?
北山道人曰:吾何为而喜?
è zhě zì è, wú hé wéi ér nù?
恶者自恶,吾何为而怒?
qù zì qù ěr, wú hé shǐ ér zhuī?
去自去耳,吾何驶而追?
lái zì lái ěr, wú hé fáng ér jù?
来自来耳,吾何妨而拒?
wú qǐ yàn xuān ér qiú jìng? wú qǐ hǎo dān ér fēi sù?
吾岂厌喧而求静?吾岂好丹而非素?
rǔ wèi sōng sǐ, wú wú yī yān,
汝谓松死,吾无依焉,
wú fāng shě yīn ér zuò lù.
吾方舍阴而坐露。
“红鹤声可恶”出自宋代苏轼的《白鹤吟留钟山觉海》,诗句共5个字,诗句拼音为:hóng hè shēng kě wù,诗句平仄:平仄平仄仄。
苏轼(1037-1101),北宋文学家、书画家、美食家。字子瞻,号东坡居士。汉族,四川人,葬于颍昌(今河南省平顶山市郏县)。一生仕途坎坷,学识渊博,天资极高,诗文书画皆精。其文汪洋恣肆,明白畅达,与欧阳修并称欧苏,为“唐宋八大家”之一;诗清新豪健,善用夸张、比喻,艺术表现独具风格,与黄庭坚并称苏黄;词开豪放一派,对后世有巨大影响,与辛弃疾并称苏辛;书法擅长行书、楷书,能自创新意,用笔丰腴跌宕,有天真烂漫之趣,与黄庭坚、米芾、蔡襄并称宋四家;画学文同,论画主张神似,提倡“士人画”。著有《苏东坡全集》和《东坡...